Treinrit naar Lviv, Oekraïne: puur en rauw
Oekraïne kennen we op dit moment helaas vooral van de burgeroorlog, het associatieverdrag en de grote corruptie in het land. Het land heeft echter ook nog een andere kant: één die rauw, maar toch ook mooi en authentiek is. In het westen van het land vind je Lviv, een stad die aanvoelt als een Europese hoofdstad die honderd jaar geleden is blijven stilstaan.
Lviv is volkomen veilig, omdat het conflict in Oost-Oekraïne ongeveer 800 kilometer verderop is. De stad is Europees georiënteerd en een goede optie voor een stedentrip naar Oost-Europa. Je kunt direct of met een overstap vliegen naar Lviv, maar ook een avontuurlijke trein nemen vanuit Slowakije. Dat laatste deden we bij Mannennieuws.nl.
Een verslag van de reis naar en het verblijf in Lviv, parel van Oekraïne.
Rijdt deze trein nog wel?
Wil je met de trein naar Lviv gaan, dan start je hoogstwaarschijnlijk in Košice, Slowakije. Dit kleine stadje is een leuk beginpunt door het kleine, maar gemoedelijke oude centrum. Košice is vanuit zowel Bratislava (hoofdstad Slowakijke) als Budapest (hoofdstad Hongarije) goed bereikbaar per trein.
In Košice neem je een train naar Chop, net over de grens met Oekraïne. Deze treinreis neemt ongeveer 2,5 uur in beslag en geeft je al een voorproefje voor de rest van reis. De trein naar de grens komt regelrecht uit het begin van de twintigste eeuw. Heb je een stofallergie, dan ga je het zwaar hebben, want de stoelen zijn groot, zwaar en ontzettend stoffig. Ze zijn daarentegen wel ruim, dus over beenruimte hoef je je geen zorgen te maken.
Gezien je hier in West-Oekraïne bent, doe je er waarschijnlijk goed aan om geen pro-Russisch materiaal bij je te hebben.
Via een mooi glooiend landschap rij je door Slowakije. Erg ontspannend, want Slowakije is eigenlijk gewoon een mooi, enigszins ondergewaardeerd land. De mooie reis sust je wel een beetje in slaap, want bij de grensovergang wordt het een beetje gek. In ons geval kwam er een potige douaneambtenaar de trein binnen die zonder iets te zeggen ons paspoort innam. Tien minuten gingen voorbij, twintig minuten, zelfs veertig minuten. Zonder enige informatie begin je toch te twijfelen of alles wel in de haak is.
Na die veertig minuten kwam hij dan toch terug met onze paspoorten, inclusief stempel, en mochten we de trein verlaten om onze bagage te laten controleren. We kwamen aan in een donkere hal waar twee mannetjes stonden in een overduidelijk stokoud kostuum. Ze wezen waar we moesten staan, pakten de tassen en begonnen deze grondig te doorzoeken. Gezien je hier in West-Oekraïne bent, doe je er waarschijnlijk goed aan om geen pro-Russisch materiaal bij je te hebben.
Na niks gevonden te hebben mochten we door naar het treinstation om de lange trein naar Lviv te pakken, so far, so good.
Een andere wereld
Het treinstation was surrealistisch. Stel je voor dat je in één hoek een hal binnenkomt die groter is dan de Markthal van Rotterdam, maar ook geen ramen heeft en enkel een paar kleine lampjes heeft aan het tien meter hoge plafond. In de hal was niemand, maar dan ook niemand.
Het enige dat we konden zien was een klein loketje waar een licht brandde in de andere hoek van de hal. Aangekomen bij het loket keek een klein, oud vrouwtje ons vragend aan. Een ticket naar Lviv begreep ze vrij snel, maar het betalen was iets lastiger. We hadden nog geen Oekraïens geld en ondanks de MasterCard-sticker op het raam kon je alleen contant betalen.
Een stuk of tien mannen kwam direct naar ons toe en boden taxi’s, motels en tours aan.
Op aanwijzingen van het oude vrouwtje liepen we naar buiten voor de enige geldautomaat van het dorpje. In tegenstelling tot de hal, was het plein voor het station niet uitgestorven. Een stuk of tien mannen kwam direct naar ons toe en boden taxi’s, motels en tours aan. Toch gek, want er was midden op de dag geen enkele andere toerist te zien. We zeiden alleen te hoeven pinnen, maar één man liep ontzettend behulpzaam met ons mee tot een meter van de automaat.
Ons wantrouwen bleek echter onterecht, want hij draaide zijn rug naar ons toe terwijl we pinden en liep weer terug naar het station waar we een hand kregen.
Eerste ervaring in Oekraïne: gek, maar toch ook wel positief.
Lange trein naar Lviv: warm, oncomfortabel en bijzonder
Het station had twee perrons zonder enige aanwijzing waarvandaan onze trein zou vertrekken. We hadden nog een half uur dus maakten ons weinig zorgen en toen op een gegeven moment een trein binnenreed werden we er al snel op gewezen dat dit inderdaad onze trein was.
De trein bestond uit open coupés van twee stapel’bedden’ en een gangpad met nog kleinere bedjes waarin de mensen met de goedkoopste tickets konden slapen. De bedden waren niet slecht, maar een goede rust zouden we niet gaan krijgen tijdens onze 9 uur lange reis naar Lviv.
Hij sprak bijna geen Engels en wij geen Oekraïens, maar het werd duidelijk dat hij een officier was uit het Oekraïense leger was die onderweg was naar het front.
Ook deze trein was niet bepaald state-of-the-art, want airco was er absoluut niet. Dat het buiten dertig graden was en de temperatuur nog verder opliep in de kleine trein maakte het niet beter.
Ondanks het gebrek aan comfort en de onduidelijkheid zagen we de lol van de reis wel in, maar onze rit kreeg al snel een serieuze wending toen we een overbuurman kregen waarmee we probeerden te communiceren. Hij sprak bijna geen Engels en wij geen Oekraïens, maar het werd duidelijk dat hij een officier was uit het Oekraïense leger was die onderweg was naar het front waar hij vocht tegen de rebellen.
Gezien de bloedigheid van het conflict, vraag ik me regelmatig af wat er met deze vriendelijke man is gebeurd die ons eten en drinken aanbood. Leeft hij nog? Is hij gewond geraakt? Is hij misschien zelfs omgekomen? Het is een trieste realiteit, zeker wanneer we later ook aan de praat raken met een jonge twintiger die net als wij praat over voetbal, vrouwen, vrienden, bier, maar vervolgens ook foto’s laat zien van zijn kapotgeschoten huis in Oost-Oekraïne.
Terug in de tijd, maar ook veel charme
Na een lange, warme reis kwamen we dan eindelijk aan in Lviv. Gezien het inmiddels half 11 ‘s avonds was vertrokken we zo snel mogelijk naar ons hostel. De receptie was mooi, het hostelgebouw minder. Het deed denken aan een oude barak met rotzooi, kapotte deuren en donkere hoeken waar je een horrorclown als It zou verwachten.
De volgende dag zagen we echter direct waarom veel mensen Lviv zo mooi vinden. Met het daglicht kwam de stad tot bloei. Van eeuwenoude gebouwen tot mooie parken, kleine kasseienstraatjes, torens en een hoop gezellige cafés.
Het onderhoud liet te wensen toe, maar tegelijkertijd was de stad hierdoor ook niet een typische perfect onderhouden stad als Amsterdam, Parijs of Praag. Het gaf de stad een rauw, maar daarmee ook ontzettend authentiek gevoel. Er waren toeristen, maar dit waren vooral Polen en andere Oost-Europeanen. Als West-Europeaan waan je jezelf hierdoor een stuk sneller in een niet-toeristisch oord, waardoor het ook net wat makkelijker is om te genieten van de stad.
In de stad kun je ook een kleine tour doen met een Engelse-sprekende gids. Onze groep van 15 man was de grootste sinds de uitbraak van de burgeroorlog, die heeft geleid tot een stevige daling van het aantal toeristen. Zonde, want Lviv is net zo ver van het conflict vandaan als Nederland van Zuid-Frankrijk is: je bent er volledig veilig.
Lviv: rauw, maar ook een absolute aanrader voor iedereen die houdt van authenticiteit en avontuur op vakantie.
Foto brug: Shutterstock
